W dniu 3 sierpnia 1967 r. odbyło się zebranie założycielskie Spółdzielni Mieszkaniowej we Włoszczowie.

Członków założycieli było 39 osób, a spółdzielni nadano nazwę Spółdzielnia Mieszkaniowa „LOKATOR” we Włoszczowie.

Formalnie osobowość prawną spółdzielnia nabyła w dniu 12 grudnia 1967 r. po zarejestrowaniu Statutu przez Sąd Powiatowy w Kielcach.

W statucie określono, iż głównym celem spółdzielni jest zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych członków i ich rodzin.

We wrześniu 1969 r. 20 rodzin otrzymało klucze do pierwszego bloku spółdzielczego przy ul. Wiśniowej 13. W następnych latach powstawały kolejne budynki, głównie w drugiej połowie lat osiemdziesiątych.

W tym czasie budownictwo spółdzielcze cieszyło się dużym zainteresowaniem a polityka mieszkaniowa państwa konsekwentnie zakładała rozwój tej formy zaspokajania potrzeb mieszkaniowych. To zainteresowanie powodowały tanie kredyty i żądany przy zasiedleniu mieszkań lokatorskich wkład finansowy pokrywający tylko 10% kosztów mieszkania. Ponadto dla tego typu mieszkań znaczna część kosztów była umarzana. Funkcjonowały również dotacje pokrywające za mieszkańców część kosztów eksploatacji mieszkań, chociaż już w tym czasie były one stopniowo likwidowane. Takimi uregulowaniami prawnymi państwo powierzyło między innymi spółdzielniom mieszkaniowym realizację polityki socjalnej w zakresie mieszkalnictwa.
Rosła więc kolejka oczekujących, a barierą jej zmniejszenia były ustalane wówczas limity kredytów, możliwości przerobowe biur projektowych i wykonawców, deficyt materiałów oraz brak terenów z potrzebną infrastrukturą techniczną.
W tych latach państwo przejmowało znaczną część kosztów mieszkaniowych we wszystkich formach budownictwa blokowego. W sektorze mieszkań komunalnych i zakładowych obciążenia finansowe w przydziale i użytkowaniu mieszkań były jeszcze mniejsze dzięki obfitym dotacjom. Dokonujące się od 1989 r. zmiany społeczno – gospodarcze spowodowały, że mieszkanie stało się dobrem o cechach towaru, gdyż państwo zaczęło się wycofywać z pokrywania części kosztów budowy i utrzymania mieszkań.
Realizację socjalnej pomocy mieszkaniowej przypisano samorządom lokalnym. Zdecydowana większość oczekujących na mieszkanie w spółdzielni nie była przygotowana na takie wydatki. Wzrost cen w latach dziewięćdziesiątych spowodował, że w całym kraju nastąpił radykalny spadek budownictwa mieszkaniowego.
Ostatni budynek był oddany w spółdzielni do eksploatacji w grudniu 1992 r.